Deopresioni...

Depresioni....eshte kjo mbyllje qe kemi drejt te panjohures qe na con ne krahet e tij...Te mberthyer pas rolit tone, pas se kaluares, energjite dhe liria per t'u shprehur ngelen te bllokuara. Dhe arrin meraku, qe na kujton se e ardhmja eshte koha e se pamundures. Dhe arrin depresioni, qe na kujton se po heqim dore nga vetvetja...
Ne kete shoqeri, te qenit individ i realizuar do te thote te kesh leke, fuqi, te jesh i estetikisht i pranueshem, te kesh shoqerine e duhur...Pak rendesi ka nese per te arritur gjithe keto do te thote te heqesh dore nga cdo lloj origjinaliteti dhe te ngelesh vetem ne nivelin siperfaqesor te gjerave. Nuk ka rendesi nese duhet te pershtatesh, te ndryshosh natyren tende per te mbajtur fort statusin e arritur. Ne pamje te pare dukemi si nje nga gjeneratat me te arritura ne kete bote te industrializuar, me te realizuarat....dhe per kete duhet te jemi dhe me te lumturit. Por ja qe s'eshte keshtu...jemi nje gjenerate "e semure". Jemi teper te mberthyer pas se kaluares, pas asaj sigurie qe kemi arritur dhe qe na fik energjite pak nga pak. Kjo sjellje te con drejt depresionit ne menyre te paevitueshme. Depresioni te le te zbresesh drejt hic-it, ku cdo gje na duket sikur humbet kuptimin. Te rezistosh s'do te thote tjeter vecse te zgjasesh vuajtjen.
Duhet te kuptojme mesazhin qe na jep vete depresioni: te ndryshojme drejtimin e jetes tone.
Te zgjedhesh te rene, ndryshimin, do te thote te zgjedhesh jeten..